Album Bad ukazał się w okresie sukcesu Thrillera. Przez pewien czas był drugim najlepiej sprzedającym się albumem wszech czasów.
Bad (1987) był trzecim albumem Jacksona wydanym pod szyldem Epic Records i ostatnim nagranym z producentem Quincym Jonesem. Początkowo Jackson chciał wydać album z 30 utworami, lecz Jones ograniczył tę liczbę do 10. Za namową Jonesa Jackson zaprosił do zaśpiewania razem z nim tytułowego utworu Prince'a, ten jednak odmówił. Jones powiedział, że jako powód odmowy Prince wyjaśnił, że piosenka będzie hitem zarówno z jego pomocą, jak i bez niej. W swojej zawartości Bad łączył ballady i nastrojowe utwory z mrocznymi i posępnymi piosenkami, a ostatni utwór "Leave Me Alone" był odpowiedzią Jacksona na ataki prasy, kierowane w jego stronę.
Premiera albumu była bardzo oczekiwana, jako że była to pierwsza płyta Jacksona od pięciu lat. Jeszcze przed jego wydaniem złożono zamówienia na dwa miliony egzemplarzy. W porównaniu z Thrillerem Bad sprzedał się w końcu w znacznie mniejszym nakładzie, mimo to dla Jacksona wciąż był gigantycznym sukcesem kasowym. Z albumu wydano siedem singli, z których pięć wspięło się na szczyty list przebojów: "I Just Can't Stop Loving You", "Bad", "The Way You Make Me Feel", "Man in the Mirror" oraz "Dirty Diana". Dwadzieścia lat po premierze Bad wciąż jest albumem, z którego największa liczba piosenek dotarła na pierwsze miejsce na liście przebojów Billboardu. Album rozszedł się w ponad 30 mln egzemplarzy, ośmiokrotnie zdobywając tytuł platynowej płyty.
We wrześniu 1987 Jackson ruszył w pierwszą solową trasę koncertową, Bad World Tour. Trasa trwała szesnaście miesięcy, podczas których Jackson dał 123 koncerty przed 4,4 mln fanów na całym świecie. Jednym z warunków dla organizatorów koncertów było, aby artysta miał zapewniony do celów przemieszczania się pomiędzy hotelami i miejscami koncertów jednocześnie prywatny autobus, samolot i helikopter.
Do produkcji nowego teledysku dla tytułowego utworu z albumu Jackson zatrudnił reżysera Martina Scorsese. Debiut tego 18-minutowego teledysku w telewizji wywołał wiele kontrowersji, ponieważ ukazywał on głęboką zmianę w wyglądzie Michaela Jacksona, przede wszystkim w kolorze jego skóry. W dzieciństwie skóra Jacksona miała normalny kolor brązowy, typowy dla ludności afroamerykańskiej w USA. Michael Jackson deklarował, iż kolor jego skóry zmienił się z powodu choroby vitiligo. Odbarwione plamy zakrywano maskującym makijażem. Wraz z zwiększaniem się odbarwień na skórze, Jackson stosował jaśniejszy makijaż. Zmiana ta stała się tak widoczna, że prasa brukowa uznała to za skutek wybielenia skóry.
W wyglądzie Jacksona nastąpiły też inne znaczące zmiany, spowodowane zabiegami chirurgii plastycznej. Media donosiły o operacjach nosa, ust, czoła i podbródka, sam Jackson w swojej autobiografii Moonwalk z 1988 r. napisał natomiast, że przeszedł jedynie dwie operacje nosa i operację uwydatniającą szczelinę podbródka, a zauważalne zmiany w strukturze jego twarzy są wynikiem diety i zmian w okresie dojrzewania.
Sukces, jaki Jackson osiągnął w tym okresie swojej kariery, spowodował, że nadano mu przydomek "Króla Popu", używany przez fanów i prasę. Jest kilka wersji pochodzenia tego przydomka. Sam Jackson twierdził, że nadała mu go jego przyjaciółka i aktorka Elizabeth Taylor na rozdaniu nagród w 1989, kiedy przedstawiła Jacksona jako "prawdziwego króla muzyki pop, rock i soul". W 1990, uznając wpływ Michaela Jacksona na muzykę lat 80., Biały Dom uhonorował Jacksona nagrodą jako "artystę dekady", osobiście wręczoną mu przez prezydenta George'a H. W. Busha, który oświadczył: "Oto coś, co nadaje się do sfotografowania. Chciałbym przywitać tutaj Michaela Jacksona, artystę dekady, który ma kolosalną liczbę zwolenników (...) Chciałbym go tutaj przyprowadzić i oficjalnie powitać go ponownie w Białym Domu".
Okres ten był okresem wielkiej popularności Michaela Jacksona, jakiej wcześniej doznali jedynie Elvis Presley, The Beatles i Frank Sinatra. W 1990 magazyn Vanity Fair nazwał Michaela Jacksona "najpopularniejszym artystą w historii show biznesu".